Camping artificiel

 

Eigenlijk ben ik nooit een liefhebber van campings geweest.

Teveel sociale verplichtingen, teveel territoriumdrift, teveel wasgoed,

vooral van de buren.

Kinderen denken daar, vreemd genoeg, heel anders over.

Ze voelen zich thuis op campings, gedragen zich meer als

gelijken van de volwassenen.

Ik heb dan ook altijd sterk het gevoel gehad dat de camping

een soort microkosmos vormt: een verkleinde, vereenvoudigde

versie van het echte leven. Het lijkt wel of we op een camping

ons gewone bestaan naspelen - zonder de scherpe kantjes.

 

De confrontatie met de echte elementen - wind, regen, hitte –

wordt op een camping ook zoveel mogelijk verzacht.

Er zijn bomen voor de schaduw, drinkwater

binnen handbereik, toiletten, elektriciteit, televisie.

Geruststellend, maar ook benauwend.

En misschien ook wel een metafoor voor de manier waarop de

mens de natuur naar zijn hand wil zetten.