Een rondleiding

Ik moest onderweg stoppen om het plaatsje op te zoeken. Beugen is bepaald geen wereldstad, en het ligt ook niet langs mij bekende routes. Maar eenmaal in het dorp is het adres gemakkelijk genoeg te vinden. Veel meer dan een handvol straten, een kerk en een benzinepomp is er niet. De dichtstbijzijnde bibliotheken en musea moeten tientallen kilometers ver weg zijn – en dat zie je.

Mijn eerste vraag aan Ans, die me enthousiast ontvangt, is dan ook weinig origineel – hoe ze hier terecht is gekomen? Haar antwoord is verassend. Het prachtige pand waar we voor staan is haar ouderlijk huis. Vrij kort na de academie moest ze door omstandigheden weer hier gaan wonen. Met tegenzin, omdat ze zich heel erg thuis voelde in Den Bosch. Maar vanaf dat moment is ze begonnen om het uitgestrekte huis om te vormen, te verbouwen, aan te passen en te vullen. Ik krijg een lange rondleiding.

We dwalen door het labyrinthische gebouw, van het ene fraai gerestaureerde vertrek naar het andere. De architectuur uit het begin van de vorige eeuw is zorgvuldig bewaard, en subtiel benadrukt met kleine en grote fragmenten uit het exuberante werk van Ans Verdijk. Ik herken een fraai kleed uit haar recente installatie in het Neues Kunstforum in Keulen, en zie nu dat het bestaat uit een collage van verknipte folders van de Biënnale van Venetië. Het voegt een nieuwe laag toe aan een werk dat al zeer complex is.

Sommige kamers zijn min of meer definitief ingericht, andere ruimtes zijn min of meer veranderlijk en worden duidelijker als atelier gebruikt, maar een precieze grens is er niet. Hier en daar zijn ook ingrepen van andere, bevriende kunstenaars te zien. Ze stammen voor een deel uit de tijd dat Ans haar eenmans-kunstenaarsinitiatief Alarm dreef, in de grote schuur naast het huis. Nu ligt de vloer er dicht bezaaid met de bric-à-brac die het ruwe materiaal vormt voor haar collages.

Ik kom ogen te kort. Het huis is haast een overtreffende trap van haar werk, maar is er ook een metafoor voor. Overal heeft Ans het bestaande – haar verleden, ze is hier immers opgegroeid, samen met haar ouders en enkele andere familieleden – aangepast en verwerkt.Op dezelfde manier als ze ook in haar werk doet. En ook de resulterende vormenrijkdom is even overweldigend als in haar beeldend werk: tekeningen, collages, assemblages, digitale montages, keramiek, textiel, op het lichaam gemaakte werken, draagobjecten, boeken, illustraties, …

 

 

 

A guided tour

I had to stop on the road to find the place on a map. Beugen is not exactly a metropolis, and it’s not along any route I know well. But once you’re in the village, the address is easy enough to find. There’s no more than a handful of streets, a church and a petrol pump. The closest libraries and museums must be dozens of miles away – and it shows.

The first question I put to Ans, who received me enthusiastically, is therefore rather unoriginal – how she’d landed here of all places? Her answer surprises me. The beautiful property before us is her parental home. Within a few years after she left the academy, circumstances had compelled her to go and live back home. Reluctantly, because she felt quite at home in Den Bosch, she complied. But from that moment onwards she started to reform, rebuild, adapt and fill the rambling house. I’m given an extensive guided tour.

We roam through the labyrinthine building, from one beautifully restored room to the next. Architectural details from the beginning of last century have been preserved carefully and are subtly emphasised by small and large fragments of Ans Verdijk’s exuberant work. I recognise a wonderful carpet from her recent installation at the Neues Kunstforum in Cologne; now I see that it consists of a collage of cut-up flyers from the Venice Biennial. It adds a new layer to an already complex work.

Some rooms have been furnished in a more or less definitive way, others are left more fluid and are used as a workshop, but there’s no sharp boundary. Occasionally we come across interventions by artist friends. They go back to the time when Ans ran her one-man artist initiative Alarm, in the large barn next to the house. Now its floor is densely studded with the bric-à-brac which forms the raw material for her collages.

I don’t know where to start. The house is a kind of superlative, but also a metaphor for her work. Everywhere Ans Verdijk has adapted and converted existing reality – and it’s her past, as she lived here as a child, together with her parents and other members of her extended family. She did it in the same way as she does in her work. And resulting in the same luxuriant world of forms: drawings, collages, digital simulations, ceramics, textile works, body objects, wearing objects, books, illustrations…