Het verkeerde huis

Een niet zo nieuwe nieuwbouwwijk in Boxtel, met identieke huizen in een lege, stille straat. Roerloze bomen in het herfstlicht. Eerst belde ik aan op het verkeerde adres. Een vrouw in een roze duster deed open en staarde me verbijsterd aan. Achter haar een interieur waar geen vierkante centimeter aan de stofdoek was ontsnapt. Maar toen ik vertelde waar ik moest zijn, wees ze me heel vriendelijk het huis aan de overkant. Het pinchertje achter de vitrage bleef woedend keffen tot ik uit het gezicht was.

Zodra ik bij Antonie Eikemans binnenstap, is het duidelijk. Dit is geen gewoon rijtjeshuis in Boxtel, maar ook een slagveld, een atelier, een vaartuig, een project. Tussen meubels, speelgoed en huishoudelijke attributen staan Eikemans’ werken in verschillende stadia van voltooiing. Keramiek tussen stofzuiger en aanrecht, schetsen op de televisie – maar van enige tegenstelling ben je je nauwelijks bewust. Antonie begint meteen te praten, alsof ze een maar kort geleden onderbroken monoloog hervat.

Aan de keukentafel vertelt ze onstuitbaar over gewonnen liefdes, verloren liefdes, over porselein en de jurk van haar grootmoeder. Over de puberstreken van haar kinderen en over de storm die haar installatie met tuinhuis verwoestte. Telkens komt het ontbreken van een atelierruimte ter sprake. Een eigen atelier - A Room of One’s Own heeft ze eigenlijk nooit gehad. Zelfs in het nieuwe huis dat ze binnenkort betrekt zal het misschien niet zover komen.

‘Volgens mij heb ik het verkeerde huis gekocht’, zegt ze. Ik vraag me voorzichtig af of het iets uitmaakt. Kunst en kinderen, werk en wonen, Antonie Eikemans zal ze wel nooit kunnen scheiden. De strijd tussen expressie en compromis lijkt bij haar leven en werk te horen. En het gedroomde atelier lijkt steeds verder naar de imaginaire wereld van de kunst te verhuizen: ook dat wordt een huis. Het is een lange-termijnproject waaraan Antonie Eikemans al geruime tijd werkt. Ze wil een groot huis huren waarvan ze elke kamer kan inrichten met haar installaties. Een huis met een omakamer, een rookkamer, een babykamer…

Hoe het gaat heten weet ze nog niet. Maar met de inrichting is ze druk bezig: voor elke installatie, voor elke kamer in het huis worden serviezen, vazen en andere objecten gemaakt. Ook textiel heeft zijn plaats: gordijnen, lakens, tafelkleden. Voorlopig zal Antonie’s werkwijze misschien niet veranderen - ‘Mijn hoofd, mijn werkpaleis’ heet een van haar projecten niet voor niets. Maar het ziet er naar uit dat tenminste één droom uit het werkpaleis werkelijkheid kan worden: A House of Her Own.

 

 

The wrong house

A fairly new housing estate in Boxtel, with identical houses in an empty, quiet street. Motionless trees in the autumn sunlight. First I called at the wrong address. A woman in a pink housecoat opened the door and stared at me with a bewildered look in her eyes. Behind her was an interior, not a single square centimetre of which had escaped the duster. But when I told her whom I was looking for, she pointed out the house opposite with a friendly smile. The tiny pinscher behind the curtains kept barking furiously until I was out of sight.

It’s obvious as soon as I enter Antonie Eikemans’ house. This is not just a common family home in Boxtel, but also a battlefield, a studio, a ship, a project. Between the furniture, toys and household goods Eikemans’ works stand in various stages of completion. Ceramics lie between vacuum-cleaner and the kitchen sink, sketches on top of the television – but you hardly feel they’re out of place. Antonie starts to talk at once, as if she resumes a dialogue that has just been interrupted.

At her kitchen table she talks without stopping about loves lost and loves won, about porcelain and her grandmother’s dress. About her childrens’ difficult age and about the storm which destroyed her installation in a garden house. Again and again the lack of working space comes up. Actually, she never had her own studio – A Room of One’s Own. And even in the new house which she will very soon move into, it will probably never happen.

‘I think I bought the wrong house’, she says. I wonder if it matters. Art and children, working and living, Antonie Eikemans is unlikely to keep them apart. The struggle between expression and compromise is part of her life and her work. And the ideal studio seems to retreat further and further into the imaginary world of art: it will be a house too. This is a long-term project which Antonie Eikemans has been working on for a long time. She wants to rent a large house of which she can use every room for her installations. A house with grandmother’s room, a smoking room, a baby room…

She doesn’t know its name yet. But she’s working hard on the furnishings: for every installation, for every room in the house crockery, vases and other objects are made. Textile has its place as well: draperies, bed sheets, table cloths. Antonie’s way of working may not change in the near future - it’s hardly accidental that one of her projects is titled ‘My head, my working palace’. But it looks like at least one of the dreams from the working palace may come true: A House of Her Own.